دربرخی از بیمارانم که به آنها گفته شده که سرطان‌شان درمان شده هنوز علائم افسردگی رشد میکند." به او گفتم، "از نظر من این قابل درک هست. دارویی که به بیمارانتان میدهید تا از تکثیر سلولهای سرطان جلوگیری کند رشد عصب‌های تازه متولد شده در مغز آنها را نیز متوقف میکند." سپس رابرت به من نگاهی کرد، مثل اینکه من دیوانه‌ام و گفت، "اما ساندرین، اینها افراد بزرگسال هستند-- افراد بزرگسال سلولهای عصبی نو تولید نمی‌کنند. " و من تعجبش را بیشتر کردم، و گفتم، "خُب راستش این کار را می‌کنیم" و این پدیدهای است که ما آن را نوروژنز می‌نامیم.
نوروژنز-رشد بافت عصبی.
خُب، رابرت عصب‌شناس نیست، و هنگامی که او به دانشکده پزشکی رفت چیزی را که امروز ما می‌دانیم به او آموخته نشد- این که مغز افراد بزرگسال می‌تواند سلولهای عصبی نو بسازد. بنابراین رابرت، که پزشک خوبی هست، خواست که به آزمایشگاه من بیاید تا در مورد این موضوع کمی بهتر بفهمد. و من او را به دیدن هیجان انگیزترین بخشهای مغز در ارتباط با نوروژنز بردم-- و این هیپوکامپوس هست ( بخش مرتبط با یادگیری در مغز) این بخش طوسی رنگ مرکز مغز هست. و چیزهای که مدت‌هاست می‌دانیم، این هست که این بخش برای یادگیری، حافظه و خلق و خو و احساسات عاطفی بسیار پر اهمیت هست. با این حال، چیزی را که به تازگی فهمیدیم این است که یکی از بخشهای ویژه در مغز هست که عصب‌های نو را می‌تواند تولید کند. و اگر هیپوکامپوس را قطع کنیم و روی آن زوم کنیم، آنچه که واقعا اینجا به رنگ آبی می‌بینیم عصب تازه متولد شده در مغز یک موش بزرگسال هست. خب زمانی که به مغز انسان بر می‌گردیم-- همکارم جونز فریسن از انیستیتو کارولینسکا، برآورد کرده که روزانه ۷۰۰ عصب نو در هیپوکامپوس ساخته می‌شود. شاید فکر کنید که این، در مقایسه با میلیاردها عصبی که داریم هیچ است. اما زمانی که به پنجاه سال می‌رسیم، تمامی عصب‌هایی را که در زمان تولد داشتیم با عصب‌های بزرگسالی تازه متولد شده جایگزین کردهایم.
خب چرا این عصب‌های نو مهم هستند و عملکردشان چیست؟ اول، می‌دانیم آنها برای یادگیری و حافظه مهم هستند. و در آزمایشگاه نشان دادیم که اگر توانایی مغز بزرگسالان برای تولید عصب نو در هیپوکامپوس ر ا مسدود کنیم، پس ما بخش معینی از توانایی یادگیری را مسدود کردهایم. و برای تشخیص فاصله و فضا مورد نو و درستی است-- خُب مثلا چطور راهتان را در شهر پیدا می‌کنید.
ما هنوز در حال فراگیری چیزهای زیادی هستیم، و عصب‌ها نه تنها برای ظرفیت حافظه مهم هستند، بلکه برای کیفیت حافظه نیز مهماند. و آنها برای اضافه کردن زمان به حافظه بسیار مفید هستند. و کمک می‌کنند تا خاطرات مشابه، مانند: چطور دوچرخه تان را پیدا کنید که در ایستگاه هر روز در منطقه مشابهی پارک می‌کنید ، اما کمی در موقعیت متفاوتی باشد را پیدا کنید؟
و جالب‌تر برای همکارم رابرت تحقیقی است که ما روی نوروژنز و افسردگی می‌کنیم. پس روی مدل حیوانی افسردگی، دیدیم که سطح نوروژنز پائین‌تری داریم. و اگر ما داروی ضد افسردگی بدهیم، بعد تولید عصب‌های نو را افزایش می‌دهیم، و علائم بیماری افسردگی را کاهش می‌دهیم، ارتباط روشنی بین نوروژنز و افسردگی وجود دارد. اما بیشتر از آن، اگر شما تنها نوروژنز را مسدود کنید، کارایی ضد افسردگی را مسدود کردید. خب با این کار، رابرت فهمید که به احتمال زیاد بیمارانش از افسردگی رنج می‌بردند حتی پس از درمان سرطان‌شان، زیرا داروهای سرطان تولید عصب‌های نو را متوقف می‌کنند. و تا عصب‌های نو دوباره تولید شوند زمانبر است، که به عملکردی طبیعی برسند.
در مجموع، اکنون ما فکر می‌کنیم شواهد کافی در دست داریم که بگویم که نوروژنز هدف ما خواهد بود اگر بخواهیم قدرت حافظه را بهبود ببخشیم یا خلق و خوی را بهبود بخشیم، و حتی اگر با افزایش سن از کاهش حافظه جلوگیری کنیم، یا با افسردگی مرتبط شویم.
به زبان خیلی ساده نوروژنز پدیده ای که در ان عصب های جدید در هیپوکامپوس تولید می شوند و این عصب های جدید در هیپوکامپوس سبب افزایش یادگیری خواهند شد
خُب پرسش بعدی این هست: آیا می‌توانیم نوروژنز را کنترل کنیم؟ پاسخ بله هست. حالا یک پرسش و پاسخ کوتاه می‌خواهیم داشته باشیم. قصد دارم مجموعه ای از رفتارها و فعالیت‌ها را نام ببرم، و شما به من بگوید که آیا نوروژنز را افزایش یا کاهش می‌دهد. آماده‌اید؟ بسیار خوب شروع کنیم.
خُب، یادگیری؟ افزایش؟ بله. یادگیری تولید عصب‌های نو را افزایش می‌دهد.
استرس و نگرانی؟ بله، تولید عصب‌های نو را در هیپوکمپوس کاهش می‌دهد.
درباره کمبود خواب چطور؟ بدون شک، نوروژنز را کاهش می دهد؟
در مورد پیرشدن چطور؟ خُب هنگامی که پیرتر می‌شویم نرخ تولید نوروژنز کم می‌شود، اما هنوز مناسب هست.
و آخر سر، دویدن چطور؟ من این را بعهده خودتان می‌گذارم تا قضاوت کنید.
این یکی از اولین مطالعاتی هست که ما با یکی از استادانم به نام راستی گیج از موسسه سالک با هم انجام دادیم، که نشان دهیم محیط می‌تواند بر تولین عصب‌های نو تاثیر بگذارد. در اینجا شما بخشی از هیپوکامپوس یک موش را می بینید که برای مدتی در قفس بوده و ندویده است. و نقطه های سیاه که می‌بینید در واقع عصب‌ها نو تازه متولد شده هستند. و حالا تصویری از هیپاکامپوس موشی را می‌بینید که در قفس دویده است. افزایش بسیار زیادی از نقطه های سیاه را می‌بینید که نشان دهنده عصب‌های نو هستند.
بنابراین فعالیت بر نوروژنز تاثیر می‌گذارد، اما این همه داستان نیست. آنچه می‌خوریم نیز بر تولید عصب‌های نو در هیپوکامپوس اثر می‌گذارد. خُب اینجا ما نمونهای از رژیم غذایی داریم-- مواد غذایی که تاثیر مثبتی را نشان دادهاند. تنها چند مورد از آنها را برای شما می‌شمرم: کاهش کالری بین ۲۰ تا ۳۰ درصد باعث افزایش نوروژنز می‌شود. فاصله غذایی-- مدت زمات بین دو وعده غذایی-- باعث افزایش نوروژنز می‌شود. مصرف فلاونوئیدها، که در شکلات و یا بلوبری وجود دارد، باعث افزایش نوروژنز می‌شوند. اسید چرپ اُمگا ۳، که در ماهی های چرب مانند سالمون یافت می‌شوند، باعث افزایش عصب‌های نو می‌شوند. در عوض، رژیم‌های غذایی سرشار از چربی اشباع شده تاثیر منفی در نوروژنز می‌گذارند. اتانول- مصرف الکل-- کاهش نوروژنز را در پی خواهد داشت
در آخر، بگذارید آخرین مورد را بگویم-- یک چیز عجیب و غیر منتظره. خُب، گروه محقق ژاپنی مجذوب بافت غذایی هستند، آنها نشان دادن که رژیم‌های غذایی ساده و نرم تولید نوروژنز را مختل میکند، در مقابل غذاهای ترد، جویدنی و برشته بهبود بخش هستند.
خُب تمامی این دادهها، را نیاز داریم تا سطح سلولی بررسی کنیم، که با استفاده از مدل‌های حیوانی بدست آمده‌اند. اما این رژیم‌های غذایی را افرادی که در آزمون شرکت کرده‌اند نیز داده شد و چیزی که می‌بینیم این است که که رژیم غذایی حافظه و خلق را با هم تعدیل میکند در همان جهتی که نوروژنز را تعدیل میکند. مانند، محدودیت کالری ظرفیت حافظه را بالا میبرد، در حالی که رژیم غذایی پرچرب علائم افسردگی را تشدید میکند-- و بر‌عکس اسید چرب اُمگا ۳ باعث افزایش نوروژنز می‌شود، همچنین کمک به کاهش علائم افسردی میکند. بنابراین فکر می‌کنیم که تاثیر رژیم غذایی بر سلامتی روانی، حافظه و خلق و خوی تاثیر دارد، که در واقع واسطه ای برای تولید عصب‌های نو در هیپوکامپوس هستند. و نه تنها چیزی که می‌خورید تاثیر دارد، بلکه با چه بافتی از غذا، زمان خوردن غذا، و چگونگی خوردن غذا نیز تاثیر دارند.
از طرف ما دانشمندان عصب شناس علاقمند به نوروژنز-- نیاز داریم که عملکرد عصب‌های نو را بدرستی بشناسیم، و اینکه چگونه می‌توانیم تولید و ماندگاری آنها را کنترل کنیم. ما همچنین نیاز داریم راهی برای محافظت از نوروژنز بیماران رابرت پیدا کنیم. و از طرف شما-- من شما را مسئول نوروژنز خودتان می‌کنم.
مارگارت هافمن: تحقیق بسیار جذابی هست، ساندرین. حالا ، به شما می‌گم که زندگیم را تغییر دادی-- حالا دیگر بلوبری زیادی خواهم خورد.
نکته مهم
انجام تکنیک های تقویت حافظه و یادگیری به صورت روزانه در طولانی مدت اثرات شگفت انگیزی در تقویت حافظه و یادگیری خواهد داشت
یکی از تکنیک های جالب استفاده از کاخ ذهنی می باشد
